Type bevalling: Spoedkeizersnede
Duur van de bevalling: 8uren
Bevallen na: 40weken en 6dagen
Gewicht bij geboorte: 3800gram
Lengte bij geboorte: 52cm.

Mijn bevallingsverhaal

Vrijdag 8 april word ik vroeg in de morgen wakker door een langdurige kramp, ik keek op mijn telefoon en het was 06:45. Ik opgestaan en naar het toilet gegaan ik dacht namelijk dat ik last had van mijn darmen, weer in bed aangekomen bleven de krampen komen, ik hoopte echt dat het nu was begonnen want ik werd wel vaker voor de gek gehouden door krampen (ik was inmiddels 40+6 weken zwanger). 07:45 had ik nog steeds last van langdurige krampen die toch vaak kwamen, dus ik besloot mijn vriend wakker te maken om te zeggen dat hij beter de afspraak bij de dokter voor de oudste kon afzeggen, en hem gewoon naar school kon sturen omdat ik vermoedde dat het echt begonnen was. Hij ging dus snel die dingen regelen, en het ziekenhuis bellen dat de weeen waren begonnen, en kwam weer naast me in bed liggen met zijn telefoon die hij ging gebruiken als stopwatch. En ja hoor de weeen kwamen constant, ongeveer om de 3 a 5 minuten en hielden 1,5minuut aan. Ik had de weeen nog makkelijk onder controle..

Rond 9uur had mijn vriend een vriendin van ons gebeld om te vertellen dat het begonnen was, zij zou ons namelijk naar het ziekenhuis brengen, en de oudste opvangen na schooltijd, rond 10uur was zij bij ons, en had ze nog wat boterhammen gesmeerd voor me, maar ik had helemaal geen trek.. De weeen waren wel iets sterker geworden maar ik babbelde nog gewoon, en hoefde nog niet echt te gaan zuchten of puffen. Om half11 had mijn vriend zoiets van; zullen we niet eens naar het ziekenhuis gaan? Ik wou het liefst zolang mogelijk thuis blijven, maar ik stemde er mee in, ik had inmiddels toch al bijna 4uur lang weeen om de 3 a 5 minuten die 1,5minuut aanhielden.

Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen, maakte ze een ctg, en daar waren inderdaad de weeen op te zien en konden ze de hartslag van de kleine in de gaten houden.. Vond het wel iets aparts, mijn vriend kon precies aflezen wanneer er een wee begon en kwam terwijl ik er zelf nog helemaal niks van voelde. Heel bijzonder haha.. Om half12 kwam de gyneacoloog toucheren, ik had 3cm ontsluiting, had ik zelf niet verwacht omdat ik nog steeds niet echt hoefde te puffen, en de kramp reuze mee vond vallen. De gyneacoloog dacht dan ook dat het door me ziekte kwam dat ik de weeen nog makkelijk vond, omdat ik wel wat krampen gewend ben. Ze zou om half 2 weer komen toucheren.

Ik mocht even van de ctg af en besloot lekker te gaan douchen, mijn vriend was ondertussen de tv aan het instaleren haha, eenmaal gedoucht en weer in bed ging ik weer aan de ctg. De weeen werden wel wat heftiger en pijnlijker. Om 1uur zat ik echt in een weeenstorm, er kwamen geen pauzes meer tussen de weeen, ik had voornamelijk rugweeen dus mijn vriend besloot ook om mijn rug te masseren, ik moest me goed concentreren, belanden in een eigen wereldje maar kon ze goed wegzuchten. Om kwartvoor2 was de gyneacoloog er nog niet, had nog steeds geen pauzes meer tussen de weeen, dus vroeg ik mijn vriend haar te roepen. Ze kwam en zag hoe heftig de weeen waren en besloot de anesthesist te bellen, ik wou eigelijk geen pijnverlichting maar ze zei dat ik me in die tussentijd nog kon bedenken wat ik wou voordat de anesthesist er was want dat kon soms wel een uur duren. Ze ging toucheren en ik had 5cm, ze brak mijn vliezen.. Ondertussen werd ik geprikt en werd er een infuus aangesloten voor een eventuele ruggenprik. Tijdens het aanbrengen van een infuus vroeg de gyneacoloog mij om op mijn andere zij te gaan liggen want de baby vond het namelijk niet zo leuk. Ik zat nog steeds in een weeenstorm dus kreeg niet alles goed mee wat er gaande was. Tijdens het draaien op mijn andere zij deed ik even mijn ogen open en zag wel 10mensen in witte pakken om me heen en een hele bezorgde blik bij mijn vriend, ik vroeg hem wat er was hij antwoorde dat de hartslag van de baby wat naar beneden ging, maar goed dat hij niet helemaal eerlijk was want als ik toen had geweten dat de hartslag steeds schommelde van 0 naar 40.. Inmiddels had ik al 8cm ontsluiting binnen een kwartier tijd. De artsen waren alles aan het checken hoe het nou kon dat de baby zijn hartslag zo laag was, het vruchtwater was helder, navelstreng zat niet om zijn nekje, ze wisten het niet.. Er werd aan mij gevraagd of ik persdrang had maar die had ik niet.. Toen riep de gyneacoloog duw maar om de noodknop, ik schrok heel erg en riep noodknop? En zag dat mijn vriend aan de kant werd geduwd en het bed werd losgekoppelt, in de tussentijd kreeg ik weeenremmers maar die hielpen dus helemaal niet, ik werd uit de kamer gereden en rennend reden ze me naar de ok, ik zat nog steeds continu weeen weg te puffen en zuchten, eenmaal in de ok moest ik ook nog op me rug gaan liggen en werd ik naar een ander bed overgetild, ik vroeg aan de verpleegster naast me waar mijn man was, ze antwoorden we gaan nu eerst voor jou en je kind. Ik begon te shaken, kreeg een zuurstofmasker op, en werd onder narcose gebracht, er was namelijk geen tijd meer voor een ruggeprik..

Ik heb dus mijn kleine mannetje niet zien geboren worden, gelukkig werd mijn vriend net op tijd naar binnen gebracht toen ze hem uit mijn buik waren aant halen. Tot iedereens verbazing huilde de baby meteen, wat voor mijn vriend een hele opluchting was en er ook even van moest slikken, hij had namelijk alle spullen al zien klaar staan om in te grijpen. Wel werd de baby aan de zuurstof gelegd omdat hij het erg koud had, en werd ook meteen naar de kinderafdeling gebracht voor controles en observatie, gelukkig mocht papa gewoon met de kleine mee.

Jahmesio Dorano Marchal werd geboren op 8april om 14:45, 3800gram en 52cm.

Ik werd wakker op de afdeling recovery, aan mijn zijde was een lieve verpleger mij de hele tijd aan het verzorgen, ik had namelijk 1,5liter bloed verloren en vloeide nog steeds, ook begon ik weer te shaken waarvoor ik medicijnen kreeg, en ik kreeg morfine toegediend voor de eerste pijn te onderdrukken. Wat voelde ik me rot en onzeker, een platte buik en mijn vriend nergens te bekennen, het eerste wat ik ook probeerde te vragen was hoe het ging met mijn baby, het ging goed antwoorde de verpleger met een glimlach.. Pf wat een geruststelling, even later werd mijn vriend naar me toegebracht, hij liet een foto zien van babyboy Jahmesio, en toen werd het mij even teveel en stroomde de tranen over mijn wangen, wat kan het opeens raar gaan uit het niets.. Mijn vriend vertelde dat het net op tijd was, en de kleine op de kinderafdeling moest blijven voor observatie maar dat het wel goed met hem ging.

Een tijdje later mocht ik naar de afdeling, ik had mijn kleine man nog steeds niet gezien en het was inmiddels ongeveer 6uur. Het was dus zo dat ik mijn afdeling niet mocht verlaten omdat ik aan teveel infusen hing en de kleine mocht ook niet van de kinderafdeling af. Dat vond ik echt verschrikkelijk.. Intussen was grote broer wel gearriveerd en is met papa naar de kinderafdeling gegaan om zijn kleine broertje te gaan bewonderen. Toen ze terug kwamen had papa goed nieuws voor mij Jahmesio mocht even de kinderafdeling verlaten en ik mocht hem zijn flesje geven, wat een geluk.. Eindelijk mijn baby zien dat moment was onbeschrijfelijk..

Jahmesio deed het zo goed dat hij zaterdag na 24uur observatie al bij mij op de kamer mocht, ook mocht papa gewoon blijven slapen. Er werd een scan gemaakt van de hersentjes van Mesio om te kijken of er schade was door zijn erg lage hartslag, maar dat was gelukkig niet het geval. Maandagmiddag mochten we na 3nachtjes ziekenhuis lekker naar huis!

Mensen vragen mij of ik moeite heb met dat het geeindigd is in een spoedkeizersnede, nee dat heb ik niet.. Ik ben erg blij dat de artsen zo snel gehandelt hebben en niet het nog even wouden aanzien, want dan was het misschien wel te laat geweest voor kleine Mesio.. Ook al heb ik me zo slecht en beroerd gevoelt na de bevalling, wat is Mesio een godsgeschenk!